فریدون مشیری(1305-1379) شاعر معاصر ایرانی است که اولین مجموعه شعرش با نام تشنه توفان را در ۲۸ سالگی با مقدمه محمدحسین شهریار وعلی دشتی در سال ۱۳۳۴ به چاپ رساند.
اهمیت فریدون مشیری در سرایش اشعار رمانتیک نیست، بلکه در اهمیتی است که برای تاریخ و فرهنگ ایران قائل بود. دکتر عبدالحسین زرین‌کوب او را با «وجدان پاک انسانی» توصیف کرده و افزوده: «فریدون را هر روز بیش از پیش درخورِ آفرین یافتم.»
او در عین واقع‌گرایی، نوعی رمانتیسم را نیز در شعر خود وارد کرده و با تلفیق این دو عنصر توانسته سروده‌هایی ناب بیافریند. مشیریِ شاعر از امیدوارهاست. بارقه‌های امید میان ابیات شعر او می‌درخشد و آدمی را زنده می‌کند. از سایر ویژگی‌های مشیری می‌توان به فراخواندن نوع بشر به عشق و عشق‌ورزی و محبت به یکدیگر، پاسداشت صلح و آشتی، عشق به نوع بشر و ابراز حس درونی وشاعرانگی اشاره کرد.
آثار معروف فریدون مشیری عبارتند از:
تشنه طوفان، گناه دریا، نایافته، ابر و کوچه، بهار را باور کن، پرواز با خورشید، از خاموشی، مروارید مهر، آه باران، سه دفتر، از دیار آشتی، آواز آن پرنده غمگین، تا صبح تابناک اهورایی، نوایی هماهنگ باران، از دریچه ماه و...
از دیگر آثاری که درباره این شاعر و آثارش قابل توجه و از سایت بانک کتاب نیز قابل خریداری است می‌توان به عناوین زیر اشاره کرد:
