احمدرضا احمدی، از برجسته‌ترین شاعران صاحب سبک در شعر معاصر است که علاوه بر شعر، در زمینه‌ی نویسندگی، گویندگی و نقد هنری نیز فعالیت دارد.او بنیان‌گذار سبک موج نو در سال ۱۳۴۰ در شعر معاصر ایران است. سبکی که در نیمه‌ی دوم این دهه، حرکت مدرنیستی در شعر ایران تلقی شد.
احمدرضا احمدی (۱۳۱۹ تا کنون)، شاعر، نویسنده و نقاش کرمانی است. او در سال ۱۳۲۶ وارد تهران شد و تحصیلات دوران متوسطه‌ی خود را در مدرسه‌ی دارالفنون گذراند. احمدی در سال ۱۳۴۳با همراهی مهرداد صمدی، محمد علی سپانلو، نادر ابراهیمی، مریم جزایری و تنی چند گروه طرفه را با هدف دفاع از سبک موج نو در هنر و ادبیات تأسیس کرد.
احمدی اولین فعالیت در عرصه‌ی فرهنگی‌اش را با کار در کانون پرورش فکری کودک و نوجوان در سال ۱۳۴۹ آغاز کرد. از جمله فعالیت‌های وی در کانون، می‌توان به تدوین ردیف موسیقی ایرانی، شعرخوانی و ضبط صدای شاعران چون نیما یوشیج، فروغ فرخزاد، یدالله رویایی و ... اشاره کرد.
او در سال ۱۳۶۱ با شهره حیدری ازدواج کرد و یک فرزند به نام ماهور دارد. دوستی و صمیمیت احمدی با اهالی موسیقی و سینما از دوران دبیرستان شروع شد و ادامه پیدا کرد که نتیجه‌ی این دوستی منجر به نمونه‌های متعدد از دکلمه، صداپیشگی، حضور در نمایش و فیلم‌های مستند، سینمایی و پویانمایی در کارنامه‌ی هنری وی شد.
آشنایی و شناخت عمیق احمدرضا با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیمایی باعث شد او رویکردی کاملاً تازه را در شعر معاصر آغاز کند. او از بیست‌سالگی به طور جدی به سرودن شعر پرداخت و اولین مجموعه شعرش را به نام طرح در سال ۱۳۴۰ منتشر کرد که بسیار مورد توجه جامعه ادبی و منتقدان آن دوران قرار گرفت.
شعر احمدی، در اختیار آشنازدایی و هنجارگریزی زبان است و کلمات در متن شعر در تقابل هم هستند. مهارت شاعر در اغلب اشعارش مرتبط با بحث گفت‌وگومندی است و این گفت‌وگومندی، خود را در قالبی چند صدایی نشان می‌دهد. مهم‌ترین تکنیک احمدرضا احمدی در اشعارش اهمیت من و دیگری برای جامعه است. یعنی ابتدا راوی شعر یا خودش و یا دیگری است. سپس جامعه وارد شعرش می‌شود و درون‌مایه‌ی شعر اجتماعی- انتقادی می‌شود.
اصالت تصوير، آزادي در انتخاب وزن و موضوع، به كارگيري زبان گفتاري و ابهام از ويژگي هاي ايماژيستي شعر احمدرضا احمدي است.
در سال ۱۳۸۵ احمدی به عنوان شاعر برگزیده‌ی پنجمین دوره‌ی اهدای جایزه شعر بیژن جلالی انتخاب شد. همچنین در سال ۱۳۸۸ نامزد دریافت جایزه‌ی هانس کریستین اندرسن نیز شد.
در ادامه یکی از شعرهای زیبای احمدرضا احمدی را بخوانید:
از سرما هم اگر نمی‌مردیم
از عشق می‌مردیم
این دست‌های تو
پاسخ روز را خواهد داد
اگر گم شوند
همیشه در سایه‌های تابستان می‌مانم
بی‌آن‌که نام کوچه‌ی بن‌بست را بدانم
در انتهای کوچه یک کوه است
و چون قلب از حرکت بازماند
و چون شکوفه فولاد شود
و میوه نشود
من ندانسته
در یک صبح‌گاه تابستانی
راه‌ام را بر گندم‌زار به‌دوزخ به بهِشت
متوقف می‌کنم...
معروف‌ترین آثار شعری احمدرضا احمدی عبارتند از:
این آثار از سایت بانک کتاب ناهید قابل تهیه است.
